Niektórym wydaje się, że obecna moda na bycie fit, na diety, kaloryfery i pośladki a’la J.Lo to domena płytkich pań, które świecą tyłkami na Instagramie. Nie dla mnie. Dla mnie to nie moda, zajęłam się trenerstwem dlatego, że chciałabym wpływać na czyjś styl życia, zmieniać nastawienie kobiet na stałe. Pokazać, że nie ma w tym nic płytkiego ani powierzchownego. Jeśli podejdzie się do tematu na poważnie.
Nie wiem właściwie dlaczego ten post nie powstał wcześniej, w kilka tygodni po porodzie, ale może właśnie tak miało być, może potrzebny był mi czas by wszystko okrzepło, emocje się wyciszyły, bym mogła spojrzeć na swój poród jak najbardziej z dystansem i bym taką jak najbardziej obiektywną relację przekazała Wam.
To noc jak każda. Ze swojego małego kącika, patrzę na odbijający się w szybie księżyc. Z zagłębienia ramienia dobiega mnie cichutko szemrzący oddech mojej własnej spadającej gwiazdki – i rozmyślam.
Nie mogę znów spać, coś wrzeszczy mi w głowie. Myślisz, że gubię sens? Nie, mój sens został gdzieś z tyłu, na początku tej autostrady. Chyba patrzę na to samo niebo co Ty, lecz dwoi się. A co, jeśli jest dla każdego z Nas – inne?
Skończył się czas świątecznego obżarstwa i odkładania wzięcia się za siebie na „po Świętach”, rozpoczął się Nowy Rok – czas planowania, rozliczania i obiecywania – innym i sobie, że tym razem będzie inaczej, tym razem to już na serio i na sto procent.
Najgorsze co Ci się może w życiu przytrafić, gdy jesteś już właścicielem Dziecka wymagającego nieco więcej niż maminej piersi i kawałka podłogi by być zadowolonym ze swojej egzystencji to utknięcie z nim w domu.
Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić swoim doświadczeniem pierwszych trzech miesięcy z dwójką Dzieci, może jest tutaj ktoś kto czeka na drugiego malucha, albo są to jego pierwsze miesiące z drugim dzieckiem i czuje jak ja na początku, że nie ogarnia, że to ponad jego siły. Wpis będzie optymistyczny – bo jak najgorzej by nie było, to naprawdę z czasem mija i się stabilizuje.
